امیرمنصور رحیمیان | شهرآرانیوز - لبخندی را که از فکر کردن به این قضیه، عضلات صورتم را کش میآورد، نمیتوانم کنترل کنم. لبخندی موزیانه و از روی رضایت. لبخندی که با خودش فکرهای ناطور زیادی را در کلهام به پیچوتاب میآورد. تقلب آنهم در انتخابات کشوری که مدعی دموکراسی حقیقی در جهان است، خودش به قدر کافی خندهدار است. برای من که اصلا آدمی سیاسی نبودهام، این لبخند و فکر کردن به آن، یعنی باید درمورد انسانیت خودم فکری بکنم. فرض میگیرم که تقلب در انتخابات آمریکا، صورت گرفته باشد. اولا به من و ما چه مربوط است؟ ثانیا اگر تقلب کردهاند، هم خوب کاری کردهاند. تازه از آنهایی که تقلب کردهاند، هم تشکر میکنم که یک شارلاتان را کلهپا کردهاند. به نظرم که حقش بوده است.
ولی بین اینهمه شلوغی و سروصدا یک موضوع را فراموش میکنم. آدمهایی که قربانی این بازیهای کثیف و خونآلود سیاسی میشوند، درحقیقت مردم عادی هستند. به بیانیههایی که دولت آمریکا، هر روز در محکومیت تقلب در انتخابات دیگر کشورها میدهد، دقت کنید. از ادعای کمفروشی و تقلب در انتخابات سنگاپور و سنگال و نیجریه گرفته تا انتخابات برزیل و کوبا و روسیه. همیشه هم با یک ادعای مشخص، این بیانیهها را صادر میکنند و از اینکه فلان آدم در فلان کشور حقش پایمال شده و رای بهمان آدم در بهمان کشور کم و زیاد شده است، شکایت دارند.
در ذهن بیمار سیاسیون آمریکایی، اصلا امکان ندارد انتخاباتی برگزار شود و تقلب در آن رخ ندهد. این یعنی میدانند که این اتفاق نهفقط مربوط به آنها که مربوط به تمام دنیاست و اینبار هم همهچیز طبق قاعده بوده است. ادعایی که در آخرین اثر «کلی بنت» به آن پرداخته شده است. این اثر در سایت خبری «چاتانوگا» منتشر شده است و دستگاهی فتوکپی را نشان میدهد که دارد رای چاپ میکند. به محل قرارگیری دستگاه دقت کنید. بهظاهر در انباری یک اداره است و قبل از این کار نمیکرده، یعنی خراب بوده است.
دستگاهی ازکارافتاده، خراب و فاسد به تعریفی. دستگاهی خراب و ازکارافتاده که مسئول همه این اتفاقات است. هیچکس مسئولیت کارهایی را که دستگاه انجام میدهد، برعهده نمیگیرد و در همان احوال هم همه از عایداتش بهره میبرند. مصداق بارز اینکه سیاست، پدر و مادر ندارد. ادعای تقلب در انتخابات اخیر، همان شیوه قدیمی است. فرقش با بقیه این است که اینبار، خیاط در کوزه افتاده است.